TRISTAN ROGGEN

180 X 180cm

The Forest

The Book

The Field

Tristan Roggen
 
Social Media confronts us with the darker side of human kind, as hundreds of those shots are projected daily into our eyes, images riddled with the physical and emotional wounds of ‘others’, people who are made homeless in body or soul, desperately trying to find somewhere safe to belong.
As a visual-sensitive person Beiron Brouwers takes all these images in, senses his way through certain emotions, and translates its essence on canvas.  
He senses the harshness of reality, and through lived experience, has learned to tap into a brighter side, despite all else. 
​We as an audience can find inspiration in this resilient way of turning harsh reality into something bearable and even beautiful, in every single painting.
If we look at Beiron Brouwers’ (Bergen-op- Zoom, 1972) work more closely we can remark that he captures every emotion according his perception of today’s reality in a very refined way. It’s visible in a stain, a color, a brush stroke and the suggesting silhouettes he paints.
Beiron deliberately choses to portray (or represent) people in an unidentified way, by not outlining facial  features.  In a way, that reflects his ability to “zoom-out”, to reflect upon everyday life as if he were a third person, an unbiased by-stander, yet enhancing for us, the viewer an ‘unheimliches Gefüll’, an unease of being alienated from the rest of society. The painting becomes a reflection of Beirons’ perception of what Social Media does to individuals as well.  We feel touched, yet dissociated.
Beiron distances himself from the obvious and the sensational.  To the contrary, his paintings are beautifully layered and great subtlety is found through his choice of colour, light and texture, with sometimes a hint of optical illusion.
 
 Katrien Van Tichelen

Een zestienjarig meisje wordt geslagen en in brand gestoken. Swipe. Een zwarte man wordt in de rug geschoten door een politieman. Swipe. De zoveelste high school shooting. Swipe. Swipe. Swipe.

We krijgen met zijn allen, willen of niet, een dagelijkse maalstroom van gewelddadige beelden voorgeschoteld. Elke grote of kleine gruwel is niet veel later in verschillende perspectieven te bekijken op een schermpje near you. Je wil ze misschien wegswipen, maar daarmee ga je enkel naar het volgende en het volgende enzovoort. De maatschappij is een hogedrukpan. Een pot die overkookt.
Wie het werk van Beiron Brouwers (Bergen-Op-Zoom, 1972) bekijkt, ziet sporen van deze trauma's. Je kan er je vinger niet op leggen, maar het zit in een vlek, in een kleur, in een toets. De mensen die hij schildert, zijn silhouetten. Het zijn personen zonder mond, zonder stem. Angstaanjagend maar evengoed onschuldig. De gezichten zijn leeg. Het kan iedereen zijn. Jij en ik. Een ander, duizenden kilometers ver. Hij laat het aan ons om dat in te vullen.

Beiron Brouwers is een schilder die zich vrij genoeg voelt om weg te laten, los te laten, om het met minder te zeggen als dat kan. Of moet. Het is een noodzaak geworden, zegt hij zelf. Voor hem zijn er geen excuses meer, geen poespas of omwegen. Geen tijd te verliezen. Hij moet hét zeggen.

Hij gaat bewust weg van het overdonderende, de kleur is weggezogen uit het werk.

Vreemd genoeg creëert hij daarmee een donkerte die verfrissend is. Ook perspectief heeft hij niet meer nodig. Hij zet tweedimensionale figuren rauw en rechtlijnig op het doek. Hij heeft zoveel minder kunstgrepen nodig, want hij heeft meer precisie.

Wonderwel kruipen deze eenvoudiger beelden meer onder je huid, maken ze een diepere indruk. Ze roepen zoveel meer op: connotaties aan koloniale verledens, aan terechtstellingen en lynchpartijen, maar ook aan een verdwenen geschiedenis, een verloren of vergeten onschuld. Het is een beweging weg van de multimedia, van de gruwel als entertainment, die de kijker verslaafd houdt aan de sensatie van het kokhalzen, tot ze verdoofd niet meer weten wat te voelen.

Brouwers keert terug naar iets dat groter is dan het eeuwig echoënde nu. Hij gaat op zoek naar wat ons mens maakt, het bloed, de wonden en trauma's maar ook de schoonheid, de troost. Brouwers vertelt op deze manier zijn rijke verhalen van schuld en onschuld, pijn en verdoving, trauma en troost.

​Een ware zalving voor de ziel.